ရန္ကုန္

မိုင္ေထာင္ခ်ီေဝး၊ ဒီခရီးမယ္
ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔၊ ဘဝရထား
ခုတ္ေမာင္းေနသူ၊ ရည္မွန္းခ်က္တို႔
အဆံုးသတ္ဝယ္၊ ေနာက္ဆံုးဘူတာ
ေရႊေရာင္လႊမ္းတဲ့၊ ဆိပ္ကမ္းျမိဳ႕ေလးကိုသာ… ။

ဆက္ဖတ္ရန္...

ျပန္ေခါက္ရန္...

အေဝးေရာက္ တမ္းခ်င္း…

Thomas ယႏၱရားၾကီးရပ္ေနတာ ၅လနီးနီးေတာင္ရွိျပီ။ ၁လခြဲ၊ ၂လေလာက္ ခရီးလြန္ျပီး၊ ျပန္ေရးဖို႔စဥ္းစားေနတာေတာ့ၾကာပါျပီ။ လူကခပ္ပ်င္းပ်င္းရွိတာေရာ အပိုယူထားတဲ့ အတန္းခ်ိန္ေတြေၾကာင့္ပါ မေရးျဖစ္တာ။ ဒီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ လာမဲ့ ”mid semester test” အတြက္ ျပင္ဆင္တုန္း လြမ္းသလိုလိုျဖစ္လာတာနဲ႔ ဒီကဗ်ာေလးေရးျဖစ္ခဲ့တယ္…


သံုးႏွစ္ၾကာေညာင္းခဲ့ေပမဲ့
အရွဳံးနဲ႔သာ ေဟာင္းႏြမ္းသြားခဲ့။

သထံုလမ္းက အတိတ္ေတြ
အခုတေလာ အဆိပ္ေတြျပန္တက္။

အနမ္းပန္းေတြ ေျခြခြင့္မရတဲ့ဒီလူ
အလြမ္းမ်ားစြာနဲ႔ ေဆြးေနေလရဲ႕။

အင္းယားေျမက အေတြးေတြ
အေဝးလူရဲ႕ အေဆြးကိုေဖးကူေနဆဲပါ။

ျမတ္ႏိုးမွဳအရိုးခံသက္သက္နဲ႔
(တဘဝစာ) ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ရသူအဖို႔
အိပ္မက္ေတြထဲမွာ အခါခါျပိဳလဲ။

ျပဳစားတတ္တဲ့ ေမွာ္ဆရာမေလးေရ…
ဒဏ္ရာေတြကို ကုစားေပးျပီး
ေပ်ာ္စရာေတြကို ေဆာင္က်ဥ္းေပးလွည့္ပါ။

ဆက္ေလွ်ာက္ရမဲ့ ဘဝတေကြ႕မွာ
မင္းအခ်စ္ေတြကို မရသေရြ႕ေတာ့…
ဒီအေမွာင္ထဲက ရုန္းမထြက္ႏိုင္ေသးလို႔ပါ။

မေရရာတဲ့ ဘဝမွာ (မင္းအတြက္)
ေသခ်ာတဲ့ ေနရာတခု ရွိေနဆဲ။

ဆက္ဖတ္ရန္...

ျပန္ေခါက္ရန္...